Kimera's verhaal

KimeraKimera kwam bij mij via de herplaatsing van witte herders. Ik ging hem halen ergens op een parkeerplaats in het midden van het land. Die zelfde middag ging ik met mijn nieuwe aanwinst naar het bos wandelen. Kimera was groter en sterker dan mijn vorige hond Quinn en trok behoorlijk aan de lijn. Na een wandeling van een uurtje of twee was ik blij dat ik thuis was. Mijn handen waren knalrood van zijn getrek en ik was doodmoe van hem corrigeren. Hoewel ik hem pas enkele uren had besefte ik wel al dat ik met het trainen van deze hond wel wat hulp gebruiken kon. Ik was niet echt consequent meer omdat mijn vorige honden goed luisterden en wisten wat ze wel en niet mochten doen. Ik ging op zoek naar een hondenschool die bereid was mij te helpen met deze hond. Ik vond een hondenschool waar ik binnen enkele dagen kon beginnen.

Hoewel Kimera vrijwel geen enkel commando kon moest ik gezien zijn leeftijd (3,5 jaar) bij de beginners starten. Ik moest er dus maar op rekenen dat hij de eerste keer niet zou slagen. Alsof mij dat wat interesseerde. Ik wilde alleen dat Kimera leerde luisteren en goed omgaan met andere honden. Ik had uitgelegd dat Kimera moeite had met andere honden en gevraagd of zij mij er mee wilde helpen dit gedrag te veranderen. Ik moest de lessen maar volgen, dan zou het vast wel goed komen. We volgden de lessen en die waren behoorlijk luidruchtig. Dat stoorde mij wel, want door het kabaal kond ik amper verstaan wat er gezegd werd. Tijdens de tweede cursus greep Kimera zijn kans en viel hij tijdens de les uit naar een andere hond. Het gevolg was dat hij niet meer van de lijn mocht en dat er dus bij bepaalde oefeningen een zeer lange lijn gebruikt zou worden. Tijdens het examen viel Kimera uit naar een andere hond en we zakte dus voor het examen. Aan het einde van het examen toen we de uitslag kregen, kreeg ik te horen “dat ik het niet in me had” om deze hond andere manieren bij te brengen! En dat terwijl ik nota bene daarvoor naar de cursus was gekomen. Ik voelde me behoorlijk beetgenomen en zag geen reden daar nog langer lessen te volgen.

In het veldEn ondertussen oefende ik iedere dag met Kimera in het veld waar ik maar kon. Een kennis gaf me toen het telefoonnummer van een andere hondenschool. Ik belde die hondenschool op en na een twee uur durend telefoongesprek waarin ik alles uitgelegd had besloot ik er een kijkje te gaan nemen. Kimera ging mee want zij wilden zien hoe Kimera op andere honden reageerde. Pas dan konden ze beoordelen of er iets te doen was aan zijn gedrag. Ik ging kijken tijdens een les en het eerste dat me opviel was dat het er stil was. Geen hond die er blafte! Heerlijk wat een rust. Na afloop van de les haalde ik Kimera uit de auto en we liepen wat rond met andere rustige honden. Kimera hapte links en rechts maar niemand nam hem dat kwalijk. Ze waren gewaarschuwd en we zorgden ervoor dat geen van de honden te dicht bij kwam. Dit happen naar andere honden was op te lossen. En dus schreef ik me in voor de volgende cursus.

De lessen verliepen goed en Kimera’s gedrag ten opzichte van andere honden werd in ieder geval nu “beheersbaar”. Het was niet helemaal opgelost maar wel beheersbaar. Zowel Kimera als ikzelf gingen graag naar cursussen. Het was een uurtje intensief met elkaar bezig zijn en we keken er elke week weer naar uit. Zo doorliep ik elke cursus die we konden volgen. Uitgezonderd behendigheid. Behalve het feit dat die cursus al snel vol was had ik zelf ook niet veel interesse in behendigheid. En toen waren de cursussen op. Het viel me zwaar tegen niet meer naar een cursus te hoeven gaan. Ik miste dat uurtje in de week gewoon.


Toen maakte ik kennis met kalmerende signalen. Niet alleen het herkennen ervan maar ook hoe er op te reageren en ze (zelf) toe te passen. Ik las het boek over kalmerende signalen van Turid Rugaas in één keer uit en probeerde het gapen die zelfde avond nog uit op Kimera. Toen Kimera de volgende ochtend tijdens onze wandeling een hond aan zag komen aan de overkant van de straat; ging hij tot mijn grote verbazing plat op zijn buik liggen. Iets dat ik de avond ervoor in het boek gelezen had. Ik begreep dat er iets in mijn houding naar hem toe veranderd was waardoor hij dit deed. Mijn houding en mijn lichaamstaal waren nu al door het boek zo veranderd dat Kimera al anders reageerde dan ik van hem gewoon was. Als dit het gevolg was van simpel weg een boek lezen, wat zou het effect dan wel niet zijn als ik lessen ging volgen?

HondentaalSamen

Kimera werd rustiger. Zijn hele houding veranderde en hij leerde steeds beter gebruik te maken van de kalmerende signalen. We ontliepen andere honden nog zo veel mogelijk, al was het maar om er voor te zorgen dat Kimera niet nog meer slechte ervaringen kreeg met ontmoetingen met andere honden. We gingen ook op speurles en daar kregen we beide de smaak pas echt te pakken. Kimera heeft me uiteindelijk op het goede spoor gezet. Ik ben nog elke dag blij en dankbaar dat deze hond in mijn leven gekomen is; juist vanwege al zijn “problemen”.

Kimera

 

 

 

 

Dank je wel mijn lieve Kimera.
Bedankt dat je mijn beste vriend en leraar wilt zijn.
Dat je mij je taal hebt geleerd en mijn wereld verrijkt hebt.
Dat je me elke dag weer ONVOORWAARDELIJKE liefde laat voelen.
Dat je gewoon een GEWELDIGE hond bent!!!!